Het spul heet thorium. Het is zilvergrijs van kleur en de hoeveelheid die nodig is om 100 jaar lang genoeg energie op te wekken, is niet groter dan een bolletje ijs. China heeft nu zijn eerste thoriumkerncentrale in gebruik genomen. Dit type kernreactor wordt gezien als een verdere ontwikkeling van bestaande nucleaire technologieën. Volgens mediaberichten heeft China genoeg thoriumreserves om het hele land voor 20.000 jaar van elektriciteit te voorzien.
De kleine, experimentele reactor met een capaciteit van twee megawatt is ontwikkeld door het Shanghai Institute of Applied Physics van de Chinese Academy of Sciences, dat nu toestemming heeft om deze te exploiteren. De vergunning is een “opmerkelijke mijlpaal voor China’s zoektocht naar geavanceerde nucleaire technologieën en vooral voor China als vestigingsplaats”, aldus de “South China Morning Post” in Hong Kong.
Geen nieuw idee
Kernfysicus Alvin Weinberg, directeur van Oak Ridge Weinberg, realiseerde zich al in 1960 dat thorium gebruikt zou kunnen worden in een compleet nieuw type reactor zonder risico op kernsmelting. Thoriumcentrales werken op een fundamenteel andere manier. Een kernsmelting kan niet optreden omdat de splijtstof allang gesmolten is – het is opgelost in een vloeibare zoutoplossing. Er wordt geen damp geproduceerd. Er staat niets onder druk.
Na de Tweede Wereldoorlog werden uraniumkernreactoren gebouwd om elektriciteit op te wekken. In die tijd bouwde de regering van de Verenigde Staten ook een experimenteel prototype van een gesmoltenzoutreactor (MSRE) met U-233 brandstof, het splijtbare materiaal dat wordt gemaakt door thorium met neutronen te bombarderen. De MSRE-reactor die werd gebouwd in het Oak Ridge National Laboratory was van 1965 tot 1969 ongeveer 15.000 uur in bedrijf. In 1973 gaf de Amerikaanse regering echter de voorkeur aan uraniumtechnologie en stopte grotendeels met nucleair onderzoek op basis van thorium. De reden hiervoor was dat de Amerikaanse regering het plutonium uit de uraniumkernreactoren nodig had om bommen te maken.
Kernfysicus Alvin Weinberg, directeur van Oak Ridge Weinberg, realiseerde zich dat thorium gebruikt kon worden in een compleet nieuw type reactor dat geen risico op kernsmelting zou opleveren. Weinbergs team bouwde een werkende reactor en hij spendeerde de rest van zijn 18-jarige ambtstermijn om thorium tot het middelpunt van de kernenergie-inspanningen van het land te maken. Maar hij had te veel tijd nodig. Er waren al uraniumreactoren gebouwd en Hyman Rickover, het toenmalige hoofd van het Amerikaanse nucleaire programma, bleef aandringen op uraniumreactoren om het afvalplutonium te gebruiken voor wapentechnologie.
Voordelen voor China
China ziet deze verdere ontwikkeling nu als onderdeel van zijn inspanningen om zijn economie van meer klimaatvriendelijke energie te voorzien. Zoals alle kernreactoren zou de gesmolten-zoutreactor met thorium emissievrij zijn en de goede beschikbaarheid van thorium zou een voordeel zijn.
Binnenlands thorium is ook een voordeel in China’s streven naar een grotere onafhankelijkheid van geïmporteerde fossiele brandstoffen in de energievoorziening, aldus het Chinese argument. Het commerciële gebruik van thoriumreactoren zou ook kosteneffectieve energiebronnen voor China kunnen creëren en het wereldwijde concurrentievermogen van de industrie verder kunnen verbeteren.Met dit model zal China de wereld blijven aanvoeren als vestigingsplaats voor bedrijven.
Energieprobleem: in Duitsland daarentegen blijft de industrie zich terugtrekken
De Duitsers, die in hun beste historische momenten een natie van uitvinders en ingenieurs waren, zouden deze vorm van energie ook als oplossing kunnen beschouwen, maar er wordt niet over gesproken of nagedacht.De enige legitieme manier om klimaatverandering tegen te gaan in Duitsland lijkt te zijn: afzien, afzien en nog eens afzien. Het idee dat een technisch probleem ook met technische middelen kan worden opgelost, wordt nu als dubieus beschouwd.
Veel ondernemers hebben dit ook ingezien. In Duitsland trekt het ene na het andere bedrijf weg. Volgens het brancheblad “Markt und Mittelstand” zijn er al ruim 9500 bedrijven met minstens één Duitse eigenaar in Polen, en de trend stijgt. De trend gaat in de richting van emigratie. Niet alleen kleine en middelgrote bedrijven worden naar het buitenland gelokt. Duitsland als vestigingsplaats verliest steeds meer van zijn grote industrieën aan gunstigere locaties. Het volgende logistieke centrum van postorderbedrijf Otto wordt bijvoorbeeld gebouwd in Ilowa. De opening is gepland voor de herfst van 2024. Hermes verwacht 1900 nieuwe banen. Naast de nieuwe fabriek in Polen wordt ook de Otto-fabriek in Gernsheim, Hessen, uitgebreid. Miele, vooral bekend van de wasmachines, kondigde in februari echter ook aan dat er wereldwijd 2700 banen worden geschrapt. 700 banen in Duitsland, van de fabriek in Gütersloh, zullen worden verplaatst naar de Poolse fabriek in Ksawerów.
De Franse bandenfabrikant Michelin gaat nog een stap verder en sluit verschillende fabrieken in Duitsland. 1500 werknemers worden getroffen. Tot eind 2025 zullen er alleen nog vrachtwagenbanden worden geproduceerd in Karlsruhe, Trier en Homburg.Michelin noemt de gestegen energiekosten als reden. Het Hessische familiebedrijf Viessmann rondde in januari de verkoop af van zijn divisie airconditioning en winstgevende warmtepompen aan de Amerikaanse groep Carrier Global. In 2022 investeerde de verwarmingsproducent 200 miljoen euro in zijn fabriek in Polen. Er zullen 3000 banen worden gecreëerd in Legnica, Polen. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Politici zorgen er immers voor dat het goed gaat met de economie in het buitenland. En dat is precies wat er bedoeld wordt met het terugbrengen van de Duitse economie tot 50 procent. Dat is tenminste wat Ulrike Hermann op 18 april uitlegde aan de districtsvereniging van de Groenen in Opper-Frankrijk.
De groene “economische expert” is van mening dat “groen krimpen” nodig is om de klimaatdoelstellingen te halen. De economie moet met 50 procent “gekrompen” worden om klimaatneutraal te worden. Ze wil het welvaartsniveau van Duitsland terugbrengen tot dat van 1978. Door te zeggen: “Dit vereist een oorlogseconomie met rantsoenering en staatsplanning.”Deze oorlogseconomie zou er vroeg of laat toch moeten komen door de klimaatcrisis, dus wil ze het eerder invoeren zodat het vreedzaam en zonder chaos kan worden geïmplementeerd. Ze wil een verbod op vliegen, nieuwe gebouwen, het afdichten van nieuwe oppervlakken en privé-auto’s. Het feit dat deze verboden en de hoge belastingdruk er niet alleen toe zullen leiden dat bedrijven maar ook steeds meer Duitsers zullen emigreren, omdat er hier geen toekomstperspectief is, vooral voor jonge, goed opgeleide mensen die haar idee van leven niet delen, lijkt de politici niet uit te maken.
