Röntgen met de hand

Bottenbreker is een populaire Oost-Friese term voor de alternatieve genezer of chiropractor. Het heeft niets te maken met het breken van botten. Zijn vaardigheden omvatten het zetten van ledematen en het vastgrijpen van wervels – zijn praktijken berusten soms op een speciaal talent. In het verleden was het niet ongewoon dat het “ambt” en de vaardigheid van de bottenbreker in de familie werden doorgegeven. Dat is ook het geval met Jan Feikes uit Weener. Hij komt uit de familie van alternatieve genezers. Zijn vader en oom leefden deze traditie al.

Mijnheer Feikes, heb ik dat juist beschreven in de inleiding? Zou je zeggen dat dat is wat je doet of ben ik iets vergeten?

Nee, je hebt het juist beschreven, meer valt er niet over te zeggen.

Dit concept van “de gave doorgeven in de familie” irriteert me. Als een kind in zo’n gezin wordt geboren en het is al duidelijk voor de geboorte, dus – hier komt de nieuwe genezer nakomeling? Dat is ongelofelijk, hoe kun je zo’n gave erven? Of hebben we het niet over de klassieke erfenis?

Doc h we hebben het inderdaad over een klassieke erfenis. Mijn vader had ongewone handen. Omdat mijn handen er hetzelfde uitzagen, werd onmiddellijk aangenomen dat ook ik het vermogen had om bepaalde dingen te voelen.

Hoe stel je je ongewone handen voor?

De vingertoppen zijn zeer puntig en de toppen zijn bijzonder gevoelig, zodat ik kleine pezen en ligamenten kan voelen. Natuurlijk heeft het ook oefening en begeleiding nodig. Mijn vader liet me zien welke pees of wervel waar zit en wat ze doen. Eerst op kleinere dieren en dan op grotere.

Hoe lang duurt het om echt elke wervel te kennen?

Jaren. Het is echt een groot leerproces, naast het gevoel.

Kun je deze vorm van genezing leren?

Ik denk het niet. Veel mensen vragen me dat. Natuurlijk kunt u het proberen en het is ook mogelijk dat er seminars voor zijn. Ik ken tenminste niemand voor wie het heeft gewerkt.

Zijn er momenten dat je zegt, ik ga dat niet behandelen?

Die zijn er. Als een gewricht erg gezwollen is en ik door de zwelling niets kan voelen, heeft het geen zin om een dier te behandelen. Ik behandel alleen als ik kan voelen wat de oorzaak van het probleem is.

Wat is de mening van de orthodoxe geneeskunde?

Verdeeld. Er zijn dierenartsen die mijn werk erkennen en vinden dat het goed is. Er zijn er ook die zeggen – wat wil je met die boer?

Benijden ze je om je vaardigheden of om het geld dat je ermee verdient?

Ik kan het je niet zeggen, misschien is het gewoon een verkeerd begrip van wat ik doe. Geld? Als ik erg ver moet reizen, geven de mensen me meestal automatisch het benzinegeld, anders geven ze me wat ze denken dat het waard was, dus hebben we het over giften.

Je zei me in een eerste gesprek dat je deze baan niet echt wilde. Waarom heb je besloten het toch te doen?

Wel, het is een grote verantwoordelijkheid en natuurlijk soms behoorlijk stresserend. Ik rijd nu onder andere helemaal naar Bagband om dieren te behandelen in een groot melkveebedrijf of soortgelijke afstanden. Toen ik heel jong was, wist ik niet zeker of ik dat wel wilde doen. Er is ook het normale leven – je volgt een opleiding, je hebt een vaste baan, een gezin en de vraag rees, kan ik dat allemaal wel aan? Maar toen begon ik te helpen en tot nu toe is dat zo gebleven.

Wat drijft jou? Is het het gevoel te kunnen helpen?

Ja, als mensen me met Kerstmis bellen en me gewoon nogmaals willen bedanken omdat het nu echt goed gaat met het dier, dan maakt me dat heel gelukkig – want dan is het echt Kerstmis.

Mr Feikes, dank u voor het interview. A.T.L